Stwierdzenie, że Parasite ogląda się z zainteresowaniem od początku do końca, nie oddaje temu filmowi sprawiedliwości; jego styl pełen ruchomych ujęć jest wręcz zniewalający. Obejrzałam kilka koreańskich filmów podczas London Korean Film Festival, dzięki czemu miałam okazję zaznajomić się z gatunkami typowymi dla tych filmów, jednak Parasite nie daje się zamknąć w ich ramach! Film ten jest jednocześnie ekscentryczną komedią i thrillerem; podziały klasowe oraz rodzinna opowieść to tylko niektóre z poruszanych wątków, dlatego film powinien spodobać się widzom w każdym wieku.

To jeden z tych filmów, który powinno się oglądać w kinie, aby docenić niuanse oraz stylową pracę kamery. Postaram się pokrótce podsumować fabułę, nie zdradzając zbyt wiele: Parasite opowiada historię interakcji dwóch rodzin, Park oraz pozbawionych zatrudnienia Kim; zderzenie ich kontrastujących światów niesie ze sobą długotrwałe konsekwencje.

[…] Bong Joon-Ho angażuje uwagę widzów przy pomocy intensywnie oświetlonych ujęć połączonych z umiejętnym wykorzystaniem zamkniętej przestrzeni; po obejrzeniu trwającego 2 godziny i 12 minut filmu ze zdumieniem zdajemy sobie sprawę, że większość scen rozgrywa się wewnątrz domu rodziny Park. Przyziemne elementy domowej codzienności ukazane są w intrygującej perspektywie i są świetnym przykładem talentu Bonga Joon-Ho. Choć akcja rozwija się powoli, film zachwyca pięknem i pomysłowością: Parasite udaje, że działa na tylko jednym poziomie, jednak w istocie jest niezwykle złożony i przedstawia rzeczywistość społeczną z empatią i tragizmem.

Członkowie obsady oczarowują widzów: każdy ruch twarzy i gest są wyraziście zarysowane, nawet zwyczajna czynność, taka, jak wchodzenie lub schodzenie po schodach, mają w sobie ukryte znaczenie, które kamera izoluje. Atmosfera niepokoju narasta dzięki efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni przy pomocy nietypowych ujęć, a dramatyczna pogoda potęguje to wrażenie. Parasite cechuje się surrealistycznym klimatem, który podkreśla muzyka; film angażuje elementy absurdu w niezwykle pomysłowy sposób, kreując filmową magię. Klimat niesamowitości trzyma w napięciu i przywodzi na myśl szkołę filmową Strefy mroku.

Gra aktorska robi ogromne wrażenie: członkowie obsady nadają wymiar swoim rolom, pozwalając widzom utożsamić się z bohaterami, jednocześnie zachowując się z naturalną swobodą. Pracując w domu rodziny Park jako prywatni nauczyciele, Ki-Woo i Ki-Jeong Kim zdawali się ucieleśniać nonszalancki, dyskretny autorytet, kreując wokół siebie aurę mistycyzmu przy pomocy nieokreślonych, niemalże mitycznych metod nauczania. Park So-Dam i Choi Woo-Sik w rolach Ki-Woo i Ki-Jeong przyciągają uwagę widzów, podążając wraz z filmem w rozmaitych kierunkach i prezentując spójną grę aktorską, i zachęcają do tego, aby trzymać ich stronę.

[…]Parasite to znakomity przykład wyjątkowo umiejętnie nakręconego kina – to jeden z tych filmów, które po prostu trzeba obejrzeć i nie mogę się doczekać jego premiery w brytyjskich kinach, aby móc zobaczyć go po raz kolejny.

Powiedzieć, że byłam urzeczona filmem Parasite od początku do końca to za mało; styl, w jakim został nakręcony, z ujęciami z wózka, jest zachwycający. Ponieważ obejrzałam kilka koreańskich tytułów podczas London Korean Film Festival, byłam zaznajomiona ze standardowymi gatunkami wykorzystywanymi w takich produkcjach. Parasite zdawał się jednak im wszystkim przeczyć! To dziwaczna komedia, ale również thriller, który porusza temat podziałów klasowych. Oprócz innych wątków to także opowieść o rodzinie, dlatego prawdopodobnie przypadnie do gustu wszystkim grupom wiekowym.

Parasite zdecydowanie zasługuje na obejrzenie w kinie, by docenić jego niuanse oraz stylową kinematografię. Podsumowując, bez spoilerów, Parasite opowiada o interakcji między rodziną Parków a bezrobotną rodziną Kimów oraz zderzeniu ich odmiennych światów i jego długotrwałych konsekwencjach.

[…] Bong Joon-ho wzbudza zainteresowanie widzów za pomocą jasno oświetlonych ujęć w połączeniu z umiejętnym wykorzystaniem przestrzeni wewnętrznej. Po 2 godzinach i 12 minutach filmu zaskakuje fakt, że większość scen rozgrywa się w domu rodziny Parków. Przyziemne aspekty życia domowego są przedstawione z intrygującej perspektywy, podkreślającej talent Bong Joon-ho. To film o wolno rozkręcającej się akcji, ale będziesz rozkoszować się jego pięknem oraz pomysłowością. Choć Parasite przekonuje, że działa tylko na jednej płaszczyźnie, w rzeczywistości jest wielowarstwowy i ukazuje realizm społeczny z empatią oraz patosem.

Obsada jest urzekająca, każdy wyraz twarzy oraz działanie są zaakcentowane. Nawet zwykłe schodzenie lub wchodzenie po schodach może mieć ukryte znaczenie, które kamera fragmentaryzuje. Stopnie niepokoju również są kreowane za pomocą tego skutecznego wykorzystania przestrzeni, z użyciem nietypowych kątów kamery oraz dramatycznych warunków pogodowych potęgujących to uczucie. Parasite cechuje surrealistyczna natura podkreślana przez ścieżkę dźwiękową. Co więcej, film wykorzystuje elementy absurdu wymyślone w genialny sposób stanowiący iście filmową magię. Odczuwalna w Parasite groza, która nie byłaby obca szkole filmowej Strefy Mroku, z pewnością Cię wciągnie.

Aktorzy są imponujący. Nadają swoim rolom głębi, która umożliwia utożsamienie się z bohaterami, a jednocześnie zdają się mieć w sobie wrodzony spokój. Gdy Ki-woo i Ki-jeong pracowali w domu rodziny Parków jako prywatni korepetytorzy, zdecydowanie uosabiali ten poziom nonszalanckiego, powściągliwego autorytetu, kreując aurę mistycyzmu za pomocą milczących, niemal mitycznych technik nauczania. Mówiąc wprost, aktorzy Park So-dam oraz Choi Woo-shik jako Ki-woo i Ki-jeong są przekonujący we wszystkich kierunkach, w których podąża Parasite. Odgrywają swoje role płynnie, tym samym zapraszając widzów do stanięcia po ich stronie.

[…]Parasite to wybitny przykład niezwykle wprawnej kinematografii. Ten film po prostu trzeba zobaczyć, dlatego nie mogę się doczekać, by obejrzeć go ponownie w dniu premiery krajowej, w Wielkiej Brytanii.

Powiedzieć, że Parasite (Pasożyt) wciągnął mnie od początku do końca, to jakby nic nie powiedzieć – styl filmowania bazujący na jeździe kamery jest porywający. Obejrzawszy kilka koreańskich filmów podczas London Korean Film Festival byłem już zaznajomiony z typowymi konwencjami wykorzystywanymi w tego typu filmach, ale Parasite wydaje się przełamywać wszystkie schematy! Parasite to osobliwa komedia, a zarazem thriller, który wykracza poza podziały klasowe oraz wśród innych gatunków prezentuje też opowieść rodzinną, dzięki czemu może podobać się widzom w każdym wieku.

Parasite naprawdę zasługuje na to, żeby obejrzeć go obejrzeć w kinie, co pozwoli docenić niuanse i stylową sztukę filmową. Aby uniknąć spojlerowania, film można streścić jako opowieść o interakcji między dwiema rodzinami: państwem Park i bezrobotnymi Kimami, których kontrastujące światy zderzają się ze sobą powodując długoterminowe konsekwencje.

[...] Reżyserowi Bong Joon-Ho udaje się wzbudzić zainteresowanie widzów dzięki jasno oświetlonym ujęciom połączonym z efektywnym wykorzystaniem wnętrz; po 2 godzinach i 12 minutach filmu widz może z zaskoczeniem zdać sobie sprawę, że większość scen rozgrywa się w domu rodziny Parków. Talent Bong Joon-Ho umożliwił pokazanie prozaicznych elementów domowego życia z intrygującej perspektywy. Akcja rozwija się powoli, ale zachwyca pięknem i pomysłowością, a Parasite przekonuje, że operuje tylko na jednym poziomie, podczas gdy w rzeczywistości ma wiele warstw i przedstawia realizm społeczny z empatią i patosem.

Obsada urzeka; uwydatniono każdy ruch twarzy i czynność, i nawet coś tak zwykłego, jak chodzenie po schodach, może nieść ukryte znaczenie rozbite na części przez kamerę. Efektywne wykorzystanie przestrzeni dzięki nietypowym kątom widzenia kamery stopniuje niepokój, a dramatyczne warunki pogodowe potęgują to wrażenie. Jest w Parasite pewien surrealizm, który podkreśla ścieżka dźwiękowa, ponadto film zawiera elementy absurdu obmyślone tak pomysłowo, że zakrawa to na prawdziwą magię kina. Widoczna niesamowitość Parasite może przypominać szkołę filmową Strefy Mroku i z pewnością utrzyma widza w napięciu.

Aktorzy imponują nadając swym rolom głębię, tworząc postacie, z którymi można się utożsamić, a zarazem sprawiając wrażenie bezwysiłkowego luzu. Pracując w domu rodziny Park jako prywatni korepetytorzy, Ki-Woo i Ki-Jeong Kim bez wątpienia uosabiali ten poziom nonszalanckiego, subtelnego autorytetu, tworząc aurę mistycyzmu przy pomocy niewypowiedzianych, niemal mitycznych technik korepetytorskich. Podobnie jak Ki-Woo i Ki-Jeong, aktorzy Park So-Dam i Choi Woo-Sik fascynują widza na wszystkich ścieżkach, którymi podąża Parasite, bezbłędnie wcielając się w swoje role i w ten sposób zapraszając widzów do stanięcia po ich stronie.

[...] Parasite to niezwykły przykład wyjątkowo zręcznej twórczości filmowej, który po prostu trzeba go zobaczyć. Dlatego z niecierpliwością czekam na możliwość ponownego obejrzenia tego filmu w dniu premiery w Wielkiej Brytanii.

Powiedzieć, że film ,,Pasożyt’’ wciągnął mnie od początku do końca, to niewystarczające; jego styl filmowania z najazdami kamery jest fascynujący. Po obejrzeniu kilku Koreańskich filmów podczas Festiwalu Filmów Koreańskich w Londonynie, byłam zaznajomiona z typowymi gatunkami stosowanymi w takich filmach, ale ,,Pasożyt’’ wydawał się im wszystkim przeciwstawiać! ,,Pasożyt’’ jest komediowy, w dziwaczny sposób, jest także thrillerem, rozciąga się na podziały klasowe, a także przedstawia rodzinną opowieść wśród innych gatunków, dzięki czemu może spodobać się wszystkim grupom wiekowym.

Film ,,Pasożyt’’ naprawdę zasługuje na obejrzenie w kinie, aby docenić jego niuanse i stylowe zdjęcia. Podsumowując, aby uniknąć spoilerów, ,,Pasożyt’’ opowiada o interakcji między rodziną Parków i bezrobotną rodziną Kimów, których kontrastujące światy kolidują z długotrwałymi konsekwencjami.

[...]Bong Joon-Ho udaje się wzbudzić zainteresowanie widza jasnymi ujęciami połączonymi z efektywnym wykorzystaniem przestrzeni wewnętrznej, a po 2 godzinach i 12 minutach filmu zaskakujące jest uświadomienie sobie, że większość scen rozgrywa się w domu rodziny Parków. Przyziemne elementy domowego życia ukazane są z intrygującą perspektywą, ukazującą talent Bong Joon-Ho. Rozwija się powoli, ale będziesz zachwycony jego pięknem i pomysłowością, gdyż ,,Pasożyt’’ przekonuje, że działa tylko na jednej płaszczyźnie. ale w rzeczywistości jest wielowarstwowy i przedstawia realizm społeczny z empatią i patosem.

Obsada urzeka w czasie oglądania, każdy ruch twarzy i działanie są zaakcentowane, nawet zwykły akt wchodzenie i schodzenie po schodach może przekazać ukryte znaczenie uchwycane przez kamerę. Poziomy niepokoju są również tworzone dzięki efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni z nietypowymi ujęciami kamery i dramatycznymi warunkami pogodowymi, które potęgują to uczucie. Pasożyt ma surrealistyczny charakter, który podkreśla jego ścieżka dźwiękowa, a ponadto film przyjmuje elementy absurdu wymyślone w tak pomysłowy sposób, że jest to prawdziwie filmowa magia. Pozorna niesamowitość z pewnością utrzyma cię w napięciu i nie będzie obca szkole filmowej pokroju ,,Twilight Zone’’.

Aktorzy są bardzo imponujący i dodają wymiar do swoich ról, tworząc poczucie wiarygodności, jednocześnie bez widocznego wysiłku. Kiedy Ki-Woo i Ki-Jeong Kim pracowali w domu rodziny Park jako prywatni korepetytorzy, z pewnością uosabiali ten poziom nonszalanckiego, zaniżonego autorytetu, tworząc aurę mistycyzmu z niewypowiedzianymi, niemal mitycznymi technikami stosowanymi w korepetycji. Po prostu aktorzy Park So-Dam i Choi Woo-Sik, wcielający się w Ki-Woo i Ki-Jeonga, są fascynujący do oglądania w różnych kierunkach, w których ,,Pasożyt’’ podąża, i płynnie prowadzą grę aktorską, zapraszając widzów do bycia po ich stronie.

[...],,Pasożyt’’ to wyjątkowe dzieło niezwykle zręcznej kinematografii, to po prostu film, który trzeba zobaczyć, dlatego nie mogę się doczekać ponownego obejrzenia filmu w dniu jego premiery w całej Wielkiej Brytanii.

Powiedzieć, że byłem pod wrażeniem Parasite od początku do końca, to mało powiedziane; jego styl filmowania z ujęciami śledzącymi jest fascynujący. Po obejrzeniu kilku koreańskich filmów podczas London Korean Film Festival, byłem zaznajomiony z typowymi gatunkami stosowanymi w takich filmach, ale Parasite zdawał się im wszystkim przeciwstawiać! Parasite jest komediowy, w dziwaczny sposób, jest także thrillerem, przekracza podziały klasowe, a także przedstawia rodzinną opowieść wśród innych gatunków, dzięki czemu może spodobać się wszystkim grupom wiekowym.

Parasite naprawdę zasługuje na obejrzenie w kinie, aby docenić jego niuanse i stylowe zdjęcia. Podsumowując, aby uniknąć spoilerów, Parasite opowiada o interakcji między rodziną Parków i Kimów, bezrobotną rodziną, których kontrastujące światy zderzają się z długotrwałymi konsekwencjami.

[…] Bong Joon-Ho udaje się wzbudzić zainteresowanie widza jasnymi ujęciami połączonymi z efektywnym wykorzystaniem przestrzeni wewnętrznej, a po 2 godzinach i 12 minutach filmu zaskakujące jest uświadomienie sobie, że większość scen rozgrywa się w domu rodziny Park. Przyziemne elementy domowego życia ukazane są z intrygującą perspektywą, pokazując talent Bong Joon-Ho. Parasite przekonuje, że działa tylko na jednym poziomie, ale w rzeczywistości jest wielowarstwowy i przedstawia realizm społeczny z empatią i patosem.

Obsada jest urzekająca do oglądania, każdy ruch twarzy i działanie jest zaakcentowane, nawet zwykłe chodzenie po schodach może mieć ukryte znaczenie, które kamera fragmentuje. Poziomy niepokoju są również tworzone dzięki efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni z nietypowymi kątami kamery i dramatycznymi warunkami pogodowymi, które potęgują to uczucie. Parasite ma surrealistyczną naturę, którą podkreśla jego ścieżka dźwiękowa, a ponadto film przyjmuje elementy absurdu wymyślone w tak pomysłowy sposób, że jest to prawdziwie filmowa magia. Pozorna niesamowitość Parasite z pewnością utrzyma cię w napięciu i nie będzie obca szkole filmowej Twilight Zone.

Aktorzy są bardzo imponujący i dodają swoim rolom szerokości, tworząc wiarygodność, jednocześnie wydając się bez wysiłku fajnymi. Kiedy Ki-Woo i Ki-Jeong Kim pracowali w domu rodziny Park jako prywatni korepetytorzy, z pewnością uosabiali ten poziom nonszalanckiego, zaniżonego autorytetu, tworząc aurę mistycyzmu z niewypowiedzianymi, niemal mitycznymi, stosowanymi technikami korepetycji. Aktorzy Park So-Dam i Choi Woo-Sik, wcielający się w Ki-Woo i Ki-Jeonga, są po prostu zniewalający do oglądania w różnych kierunkach, w których podąża Parasite i płynnie prowadzą te występy, zapraszając publiczność do bycia po ich stronie.

[…] Parasite to niezwykły kawałek niezwykle zręcznego filmu, który po prostu trzeba zobaczyć, dlatego z niecierpliwością czekam na ponowne obejrzenie filmu w dniu jego ogólnej premiery w Wielkiej Brytanii.