Powiedzieć, że Parasite (Pasożyt) wciągnął mnie od początku do końca, to jakby nic nie powiedzieć – styl filmowania bazujący na jeździe kamery jest porywający. Obejrzawszy kilka koreańskich filmów podczas London Korean Film Festival byłem już zaznajomiony z typowymi konwencjami wykorzystywanymi w tego typu filmach, ale Parasite wydaje się przełamywać wszystkie schematy! Parasite to osobliwa komedia, a zarazem thriller, który wykracza poza podziały klasowe oraz wśród innych gatunków prezentuje też opowieść rodzinną, dzięki czemu może podobać się widzom w każdym wieku.

Parasite naprawdę zasługuje na to, żeby obejrzeć go obejrzeć w kinie, co pozwoli docenić niuanse i stylową sztukę filmową. Aby uniknąć spojlerowania, film można streścić jako opowieść o interakcji między dwiema rodzinami: państwem Park i bezrobotnymi Kimami, których kontrastujące światy zderzają się ze sobą powodując długoterminowe konsekwencje.

[...] Reżyserowi Bong Joon-Ho udaje się wzbudzić zainteresowanie widzów dzięki jasno oświetlonym ujęciom połączonym z efektywnym wykorzystaniem wnętrz; po 2 godzinach i 12 minutach filmu widz może z zaskoczeniem zdać sobie sprawę, że większość scen rozgrywa się w domu rodziny Parków. Talent Bong Joon-Ho umożliwił pokazanie prozaicznych elementów domowego życia z intrygującej perspektywy. Akcja rozwija się powoli, ale zachwyca pięknem i pomysłowością, a Parasite przekonuje, że operuje tylko na jednym poziomie, podczas gdy w rzeczywistości ma wiele warstw i przedstawia realizm społeczny z empatią i patosem.

Obsada urzeka; uwydatniono każdy ruch twarzy i czynność, i nawet coś tak zwykłego, jak chodzenie po schodach, może nieść ukryte znaczenie rozbite na części przez kamerę. Efektywne wykorzystanie przestrzeni dzięki nietypowym kątom widzenia kamery stopniuje niepokój, a dramatyczne warunki pogodowe potęgują to wrażenie. Jest w Parasite pewien surrealizm, który podkreśla ścieżka dźwiękowa, ponadto film zawiera elementy absurdu obmyślone tak pomysłowo, że zakrawa to na prawdziwą magię kina. Widoczna niesamowitość Parasite może przypominać szkołę filmową Strefy Mroku i z pewnością utrzyma widza w napięciu.

Aktorzy imponują nadając swym rolom głębię, tworząc postacie, z którymi można się utożsamić, a zarazem sprawiając wrażenie bezwysiłkowego luzu. Pracując w domu rodziny Park jako prywatni korepetytorzy, Ki-Woo i Ki-Jeong Kim bez wątpienia uosabiali ten poziom nonszalanckiego, subtelnego autorytetu, tworząc aurę mistycyzmu przy pomocy niewypowiedzianych, niemal mitycznych technik korepetytorskich. Podobnie jak Ki-Woo i Ki-Jeong, aktorzy Park So-Dam i Choi Woo-Sik fascynują widza na wszystkich ścieżkach, którymi podąża Parasite, bezbłędnie wcielając się w swoje role i w ten sposób zapraszając widzów do stanięcia po ich stronie.

[...] Parasite to niezwykły przykład wyjątkowo zręcznej twórczości filmowej, który po prostu trzeba go zobaczyć. Dlatego z niecierpliwością czekam na możliwość ponownego obejrzenia tego filmu w dniu premiery w Wielkiej Brytanii.