To say that I was compelled by Parasite from start to finish is an understatement; its filming style with tracking shots are enthralling. Having watched several Korean films during the London Korean Film Festival, I was familiar with the usual genres employed in such films but Parasite seemed to defy them all! Parasite is comedic, in a quirky way, it is also a thriller, straddles class divisions and also depicts a family tale amongst other genres and is therefore likely to appeal to all ages.
Parasite truly deserves to be watched in a cinema to appreciate its nuances and the stylish cinematography. As a summary, to avoid spoilers, Parasite tells the tale of the interaction between the Park family and the Kim’s, an unemployed family, whose contrasting worlds collide with long lasting consequences.
[...]Bong Joon-Ho manages to pique the audience’s interest with brightly lit shots coupled with the effective use of indoor space, and it is surprising to realise, after the film’s 2 hour 12 minute length, that most of the scenes occur within the Park family’s home. The mundane elements of domesticity are displayed with an intriguing perspective showcasing Bong Joon-Ho’s flair. It is a slow burner but you will revel in its beauty and ingenuity as Parasite convinces that it operates solely on one level but it is in fact multi-layered and depicts social realism with empathy and pathos.
The cast are beguiling to watch, every facial movement and action is accentuated, even the mere act of walking up or down stairs can convey hidden meaning, which the camera fragments. Levels of unease are also created by virtue of that effective use of space with unusual camera angles and dramatic weather conditions ratcheting up that sensation. There is a surreal nature to Parasite, which its score emphasises, and furthermore the film adopts elements of the absurd devised in such an ingenious way which is truly cinematic magic. Parasite’s apparent eeriness will certainly keep you riveted and would not feel alien to the Twilight Zone school of filmmaking.
The actors are very impressive and add breadth to their roles creating relatability whilst seeming effortlessly cool. When Ki-Woo and Ki-Jeong Kim were working within the Park family home as private tutors they certainly epitomised this level of nonchalant, understated authority creating an aura of mysticism with the unspoken, almost mythical, tutoring techniques employed. Quite simply, the actors Park So-Dam and Choi Woo-Sik, as Ki-Woo and Ki-Jeong, are compelling to watch in the different directions that Parasite follows and they carry these performances seamlessly thereby inviting the audience to be on their side.
[...]Parasite is a remarkable piece of extremely skilful filmmaking, it is simply a must see film, and so I am looking forward to re-watching the film on its UK general release date. | اگر بگویم از ابتدا تا انتها شیفته «انگل» (Parasite) شدم، حق مطلب را ادا نکردم. سبک فیلمبرداری آن با نماهای ریلی مسحورکننده است. پس از تماشای چند فیلم کرهای در جشنواره فیلم کرهای لندن، با ژانرهای معمول بهکاررفته در چنین فیلمهایی آشنا شدم، اما بهنظر میرسید که «انگل» همه آنها را به چالش میکشد! «انگل» یک فیلم کمدی است، در سبکی نامتعارف؛ همچنین، یک فیلم مهیج است که اقشار مختلف جامعه را در برمیگیرد و نیز یک داستان خانوادگی را در میان ژانرهای دیگر به تصویر میکشد و ازاینرو، احتمالاً برای همه سنین جذاب است.
«انگل» واقعاً سزاوار آن است که برای درک جزئیات ظریف و فیلمبرداری فاخر آن در سینما تماشا شود. بهطور خلاصه، برای جلوگیری از لو رفتن داستان فیلم، «انگل» ماجرای تعامل بین خانوادههای پارک و کیم (یک خانواده فاقد شغل و درآمد) است که دنیای متناقض آنها با پیامدهای طولانیمدت مواجه میشود.
[...]بونگ جون هو با نماهای بسیار روشن همراه با استفاده موثر از فضای داخلی توانسته است توجه مخاطب را برانگیزد و شگفتآور است که بعد از 2 ساعت و 12 دقیقه از فیلم متوجه شویم که بیشتر صحنهها در خانه خانواده پارک رخ میدهند. عناصر روزمره زندگی خانوادگی با چشماندازی جذاب به تصویر کشیده میشوند که فراست بونگ جون هو را به نمایش میگذارد. فیلم مانند آتش زیر خاکستر است اما از زیبایی و نبوغ بهکاررفته در آن لذت خواهید برد زیرا «انگل» متقاعد میکند که تنها در یک سطح پیش میرود اما در واقع چندلایه است و واقعگرایی اجتماعی را در کنار همدلی و ترحم به تصویر میکشد.
بازیگران نگاهها را به خود خیره میکنند، هر حرکت و اشاره چهره برجسته میشود، حتی عمل ساده بالا رفتن یا پایین آمدن از پلهها میتواند معنای پنهانی را منتقل کند که دوربین آن را تجزیه و تحلیل میکند. سطوح ناراحتی و دلهره نیز به دلیل استفاده موثر از فضا با زوایای غیرمعمول دوربین و شرایط آبوهوایی پرهیجان ایجاد میشود که غنای این حس را افزایش میدهد. «انگل» ماهیت سورئال دارد که موسیقی آن نقشی کلیدی ایفا میکند و علاوهبراین، فیلم عناصری از لودگی را بهکار میگیرد که به گونهای مبتکرانه تعبیه شدهاند که واقعاً جادوی سینمایی است. وهمآلودبودن ظاهری «انگل» مطمئناً شما را به صندلی میخکوب میکند و نسبت به آموزشگاه فیلمسازی Twilight Zone احساس بیگانهای پیدا نمیکنید.
بازیگران بسیار تأثیرگذار هستند و به نقشهایشان وسعت میبخشند و درعینحال که آرام و مطمئن بهنظر میرسند، تعلق خاطر ایجاد میکنند. هنگامی که کی وو و کی جونگ کیم در خانه خانواده پارک بهعنوان معلم خصوصی کار میکردند، یقیناً تجلی این سطح از آرامش خاطر و اقتدار فروخورده بودند که هالهای از عرفان را با شیوههای ناگفته و تقریباً افسانهای بهکاررفته برای تدریس خلق میکرد. به بیان خیلی ساده، بازیگران فیلم، پارک سودام و چوی وو سیک، در نقش کی وو و کی جونگ، خود را وادار به دیده شدن از جهات متفاوتی میکنند که «انگل» دنبال میکند و آنها این نقشآفرینیها را بهصورت یکپارچه اجرا کرده و بدینترتیب تماشاگران را دعوت به همراهی با آنها میکنند.
[...]«انگل» قطعه جالب توجهی از فیلمسازی بسیار استادانه است. این حقیقتاً فیلمی است که باید دید و بنابراین، من مشتاقانه منتظر تماشای مجدد فیلم در تاریخ اکران عمومی آن در بریتانیا هستم. |