Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | مسئولین در نیویورک طی دوره ای چندساله و بدون اینکه سر و صدایش را در آورند اکثر دکمه هایی را که زمانی چراغ های عابر پیاده را فعال می کردند، از کار انداختند. آنها به این نتیجه رسیدند که زمانسنجهای کامپیوتری همیشه کاربردی بهتری داشته اند. تا سال 2004 از میان 3250 دکمه ی این چنینی کمتر از 750 عدد فعال باقی مانده بود . با اینحال شهرداری دکمه های از کارافتاده را جمع آوری نکرد و باعث شد تا انگشتان بسیاری بیهوده آن ها را فشار دهند. علت ماندگاری دکمه ها در ابتدا هزینه ی بالای جمع آوری آنها بود. اما بعداً معلوم شد که حتی دکمه های از کار افتاده هم فایده دارند. تال اورُن-گیلاد از دانشگاه بن-گوریون واقع در نگِب اسرائیل می گوید: «عابرین پیاده ای که دکمه را می فشارند به احتمال بیشتری تا سبز شدن چراغ عابر منتظر می مانند.» وی با مطالعه ی رفتارِ عابرین پیاده، متوجه شده است که مردم با رغبت بیشتر از سیستمی اطاعت می کنند که ورودی هایشان را مورد توجه قرار می دهد. اِیتان آدِر که متخصص تعاملات انسان-کامپیوتر در دانشگاه میشگان واقع در اَن آربر است می گوید: «دکمه های غیرفعال چنین تأثیر دل خوش کنکی را به وجود می آورند چراکه مردم این تصور را دوست دارند که بر سیستم های مورد استفاده خود تسلط داشته باشند.» دکتر آدر متوجه شد که دانشجویانش عموماً نرم افزارها را با دکمه ی «ذخیره» طراحی می کنند؛ دکمه ای که قابلیت کلیک شدن داشته هیچ نقش دیگری ندارد بجز اطمینان خاطر دادن به کاربرانی که نمی دانند ضربهکلیدهای شان بهرحال ذخیره می شود. او در این باره می گوید فکر کنید فریبی خیرخواهانه برای رویارویی با سرمای ذاتی دنیای ماشینی است. این هم یک نوع دیدگاه است. اما حداقل در مورد عبور و مرور، دکمه نماها همچنین ممکن است جنبه ای تاریک تر هم داشته باشند. رالف رایزر، رئیس FACTUM، یک موسسه در وین که عوامل روان شناسانه ی سیستم های ترافیکی را مورد مطالعه قرار می دهد گمان می کند که در حال حاضر آگاهی عابرین پیاده از وجود چنین دکمه هایی، و تنفر ناشی از فریب دادنشان بر مزایای موجود می چربد. |