ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Persian (Farsi) » Entry by ALI SALAHI YEKTA


Source text in English

Translation by ALI SALAHI YEKTA (#25367)

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
در طی سالهای متمادی، بسیاری از مقامات شهر نیویورک بدون آنکه بخواهند در خصوص آن سرو صدا نمایند، تعداد زیادی از دکمه های کنترل را از کار انداختند.، آنهم دکمه هایی که زمانی برای عبور عابران پیاده از خیابانها در اماکن دارای چراغ راهنمایی و رانندگی از آنها استفاده میگردید. به نظر مقامات شهری، زمان سنج های کامپیوتری همواره بهتر کار میکردند. در سال 2004 کمتر از 750 عدد از 3250 دکمه های مخصوص عبور از خیابانها کماکان فعال مانده بودند. با این وجود مقامات شهری دکمه های از کار انداخته شده را در سر جای خود باقی گذاردند که باعث میشد افراد زیادی کماکان و بدون جهت این دکمه ها را فشار دهند.
در ابتدا دکمه ها را از بین نبردند زیرا هزینه از جا برداشتن آنها بیشتر میشد. اما بعدا مشخص گردید که حتی همین دکمه های بی مصرف بدرد میخورند زیرا بر اساس نظرخانم تال-گیلاد از دانشگاه بن گوریون در شهر نگو در اسراییل، عابرین پیاده ای که این دکمه ها را فشار میدادند کماکان و قبل از اینکه چراغ راهنمایی برایشان سبز شود، منتظر میماندند. براساس مطالعه وی بر روی چگونگی رفتار عبور از خیابان توسط عابرین پیاده ، وی اشاره میکند که مردم به قوانینی که آنها را دعوت به رعایت قانون میکند، پیروی مینمایند.
دکمه های بدردنخوراز این دست همانند داروهای تحقیقاتی که هیچ تاثیری ندارند ، عمل میکنند زیرا بر اساس نظر ایتات آدار که متخصص تعامل رفتار انسان ها با کامپیوتردر دانشکاه میشیگان در شهر آن اربور است، مردم این تصور را دوست دارند که انگار کنترل سیستم در دست خودشان است. دکتر آدار اشاره میکند که دانشجویان وی معمولا نرم افزار هایی را طراحی میکنند که دارای یک دکمه فشار "ایمنی" میباشد ولی همین دکمه ها نقشی بجز ایجاد تصور اینکه این دکمه ها بهر حال نوعی ایمنی اتوماتیک در بین استفاده کنندگان ایجاد میکنند ، ندارد.دکتر آدار میگوید بیایید اینگونه تصور کنید که این دکمه ها مثل این است که یک دکمه قلابی را فشار دهیم که بتواند سرمای ذاتی در ماشین زمان را متوقف کند.
البته این فقط یک نظریه است. اما حداقل اینکه در موضوع عبور از خیابانها ، همین دکمه های بی مصرف میتوانند یک جنبه منفی هم داشته باشند. رالف رایسر، سرپرست سازمان فاکتوم، که یک موسسه در شهر وین اطریش است و به مطالعه فاکتور های روانی سیستم های ترافیکی میپردازد، چنین تصور میکند که اگاهی عابرین پیاده در خصوص وجود این دکمه های قلابی، و همچنین خشم ناشی از گول خوردن در این خصوص اکنون بر سود وجود این دکمه ها برتری دارد.


Discuss this entry