Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | در طی سالها بدون هیچگونه مشکل خاصی،مقامات نیویورک اقدام به غیر فعال کردن بیشتر کلیدهای کنترلی کردند که زمانی برای چراغهای عابر پیاد در شهرها استفاده می شدند. به این نتیجه رسیدند که چراغهای زمان سنج تقریبا در همه ی موارد بهترعمل میکنند. تا سال 2004، کمتر از 750 کلید از 3250تا باقی مانده بودند. گرچه، مقامات شهری کلیدهای غیرفعال را از سطح شهر جمع آوری نکردند_حتما برای وسوسه ی انگشتهای بی شمار به بیهوده فشردن آنها. اولین دلیل به جا ماندن کلیدها، هزینه ی جمع آوری آنها بود ولی مشخص شد که حتی کلیدهای غیرفعال هم هدفی را عهده دار هستند. تال ارون گیلاد از دانشگاه بن گوریون در نگِو اسرائیل می گوید عابرانی که کلید را میفشارند احتمال عبورشان از خیابان قبل از ظاهر شدن مرد سبز بیشتر است.او که به مطالعه ی رفتاری افراد در عبور از جاده پرداخته است می گوید مردم از سیستمی راحت تر تبعیت میکنند که عملکرد آنها را در خود لحاظ کند. کلیدهای غیرفعال، چنین اثرات پلاسیبویی را ایجاد میکنند زیرا به گفته ی ایتان ادار، متخصص تعامل انسان و کامپیوتر در دانشگاه میشیگان در ان آربور، مردم دوست دارند حس کنند روی سیستمی که از آن استفاده میکنند کنترل دارند. دکتر ادار اشاره میکند که دانشجویانش نرم افزارهایی را با دکمه «ذخیره» طراحی میکنند که قابل کلیک است و عملا هیچ نقشی ندارد و فقط برای این است که خیال کاربرانی را راحت کند که نمیدانند همه ی ضربه کلیدهایی که اعمال میکنند در هر صورت به صورت خودکار ذخیره می شوند.به گفته ی او دروغی مصلحتی در مقابل ذات سرد دنیای ماشینی ست. این یک زاویه ی دید از ماجرا است اما حداقل در عبور از جاده، کلیدهای پلاسیبو ممکن است روی تاریک هم داشته باشند.رالف ریسر، رئیس فکتوم ، یک موسسه در وین است که به مطالعه ی ویژگیهای روانشناختی در سیستم های ترافیکی می پردازد. وی معتقد است که آگاهی عابران پیاده از وجود آنها و نارضایتی حاصل از فریب خوردگی بیشتر از مزایای این پلاسیبو می باشد. |