Karım hamile olduğunu söyleyince bir anda içim çekilivermişti, hani lunaparkta hız treni aniden inişe geçince olur ya. Heyecanlanmıştım tabii ama… aman Allahım. Ana babaların işiydi ana babalık.

Ve işte şimdi, gözlerim yerinden pörtlemiş, her yanımdan terler boşanarak dikiliyorum buracıkta, acemi bir elin çiziktirdiği bir çizgi roman kahramanı gibi halim. Hayatımda ilk kez, yani kedimden sonra ilk kez bir başka canlının bütün bakımını ve sorumluluğunu üstlenmeye hazırlanırken, kafamın üstünde soru işaretleri uçuşuyor. Bu minicik insan evladının büyüdükçe tam bir canavara dönüşmemesini sağlamaktan ben sorumluyum işte. Olur da çocuk, sosyal bakımdan bir geri zekâlı haline gelirse, benim kabahatim olacak bu. Haritada Luxembourg’un yerini mi bulamadı velet, iyi eğitim sağlamadığım için suçu bana yıkılacak. Terapi falan da lazım olur bunlara, tabii ki benim cebimden çıkacak bütün parası. Yanlış adım atmak için ne çok fırsat var önümde!

Babamın beni karşısına oturtup eveleye geveleye kuşlarla böceklerden bahsettiği gün geliyor da aklıma; herhalde ikimizin de hayatında en azap dolu ve en utanç verici yarım saatti o. Ben aynısını bir başkasına yapamam şimdi.

Neyse, daha dereyi görmeden paçaları sıvamak belki de benimkisi. Bu işin üstesinden gelebilirim canım, diyorum; harika bir baba olacağım ben. Çocuğum çok yönlü, iyi eğitimli, saygıdeğer bir dünya vatandaşı olarak yetişecek ve benden nefret etmeyecek.

Sonra gözümün önüne geliyor bebek, annesinin karnında, güvenle sarmalanmış durumda henüz, ve birden dehşet içinde gözünü açıveriyor şu düşünceyle: “Ya babam kıvıramazsa bu işi?”